Een mooi vervolg

Lieve mensen,

Het is een lange tijd stil geweest op deze site. Dat heeft een reden. Achter de schermen is er hard gewerkt aan een nieuwe website voor mijn bedrijf.

Dit is dan ook de laatste blog, die op deze site zal verschijnen.

Maar niet getreurd:
www.bergwandelenmetarnold.wordpress.com krijgt een mooi vervolg op www.mountarnold.com.

Op deze site (www.mountarnold.com) vind je blogs, foto’s en natuurlijk uitgebreide informatie over Mount Arnold.

Ook ben ik vanaf nu te volgen via:

Facebook voor nieuwtjes. “Like” en “share” mijn pagina en berichten zoveel je wilt, maar stuur svp geen vriendschapsverzoek naar mijn persoonlijke pagina. Daar doe ik namelijk niets mee! Connecten kunnen we via LinkedIn.

Instagram om te zien waar ik onderweg ben.

Bedankt voor het volgen van www.bergwandelenmetarnold.wordpress.com. Ik heb er met heel veel plezier aan gewerkt en ik hoop dat jij er net zoveel plezier aan hebt beleefd als ik.

Hopelijk tot binnenkort, online of in de bergen!

Hartelijke berggroet,
Arnold

Herfst in de Alpen

Afgelopen week had ik het voorrecht nog een weekje in de Alpen te zijn. Voor opleiding was ik in de Steiermark, waar ik alvast een voorproefje heb gehad op de komende winter. Kaiserwetter met 30 cm verse droge sneeuw!

Daarnaast was ik in Lenggries om een aantal zaken te bespreken met betrekking tot het komende sneeuwschoenwandelseizoen. Net als afgelopen jaar zal ik de komende winter vanuit Lenggries weer (halve) dagtochten gidsen in de nabij gelegen gebergtes, zoals Rofan en Karwendel. Bij voldoende sneeuw zal ik zeker ook regelmatig op sneeuwschoenen te vinden zijn in het prachtige Schronbachtal. Maar voor het zover is heb ik de afgelopen dagen heerlijk genoten van de prachtige herfst in de Alpen.

Met mijn Belgische vrienden door de Dolomieten

Na twee jaren aan de noordzijde van de Alpen te hebben gelopen, willen mijn Belgische vrienden dit jaar weleens aan de zuidkant kijken. De Dolomieten, daar moet onze volgende tocht plaatsvinden. En zo komt het dat we elkaar, de avond voor de tocht, in de stromende regen treffen in St. Ulrich, Val Gardena. De regen wordt veroorzaakt door een koufront, dat overtrekt en dat morgenochtend nog voor een drupje regen kan zorgen. Voor de overige dagen wordt gelukkig beter weer voorspeld 🙂

Op verzoek van de heren heeft Arres van Tirol Outdoor Experience een pittige tocht samengesteld met lange dagtochten (tussen 15 en 20 kilometer) en flink wat hoogtemeters. Natuurlijk moeten we onderweg ook over enkele gezekerde passages, anders is de tocht niet compleet 😉

Tijdens deze tocht ervaren we de diversiteit van de Dolomieten in volle glorie. Van almen tot maandlandschap en van verlaten plekken tot toeristische trekpleisters. Het toppunt van dit laatste ervaren we het ergst op de eerste dag, na de beklimming van de Panascharte vanaf de Brogleshütte. Bovengekomen, na een klim in een schitterende verlaten omgeving, staan we middenin een skigebied en zien we hordes mensen uit de gondel komen.

We lopen gauw door naar de Regensburgerhütte, waar we een lunchstop maken. Na de lunch vervolgen we onze weg door een verlaten landschap en bereiken we via de prachtige Forces de Sieles onze overnachtingsplek, de Puezhütte.

De volgende dag dalen we over de Altipiano di Crespeina af naar het Grödner Joch, in het Italiaans de Passo Gardena. Hier maken we de oversteek van het Naturpark Puez – Geisler naar de Sellagruppe. Door het prachtige Val Setus bereiken we de mooiste gezekerde passage van de hele tocht. Via beugels en staalkabels gaat het steil omhoog. ’s Avonds in de hut realiseren we ons, dat we met deze gezekerde passage aan onze grens zijn gekomen van wat we leuk vinden. Een mooie gewaarwording, vinden we zelf!

Vandaag lunchen we bij de Pisciadùhütte. Deze prachtig gelegen hut met het gelijknamige bergmeertje voor de deur is voor velen de uitvalsbasis om één van de nabijgelegen toppen te beklimmen of de Pisciadù Klettersteig te doen.

Wij moeten door en gaan op weg naar de Boè-Hütte. Deze in 1898 gebouwde hut ligt middenin de Sellagruppe, aan de voet van de 3.152 m hoge Piz Boè. Onderweg wanen we ons in een waar maanlandschap.

De Piz Boè is een makkelijk toegankelijke drieduizender en dus besluiten we de volgende morgen te beginnen met een ‘beklimming’ ervan. Het uitzicht is magnifiek! En de beleving uniek, omdat er nog weinig andere mensen boven zijn. Terug bij de Boè-Hütte doen we ons tegoed aan een taartje alvorens we de lange afdaling naar het Sellajoch (Passo Sella) aanvangen.

De bijna 1.000 hoogtemeters doen de knieën geen goed. Één van de deelnemers, die al last had van zijn knie, moet op het Sellajoch besluiten dat hij niet verder mee gaat. Voor de tweede keer deze zomer moet ik iemand achterlaten en ook deze keer gaat dat met pijn in mijn hart.

Met rest van de groep laten we de Sellagruppe achter ons en stappen we in de spectaculaire tweepersoons Sassolungo gondel. Deze brengt ons naar de op 2.685 m hoogte gelegen Toni Demetz Hütte in de Langkofelgruppe. Het instappen zorgt voor veel hilariteit en (leed)vermaak bij de mensen, die bij het dalstation van het zonnetje genieten. Het blijft lastig om als tweede in te moeten stappen 😉

Vanaf de Toni Demetz Hütte maken we de mooie afdaling naar de altijd gezellige Langkofelhütte, waar we met schnaps worden ontvangen. Ook het eten is weer een waar feestje en het blijft dan ook lang onrustig. Hoezo om 22.00 uur ‘hüttenruhe’?! Als één van de deelnemers dan ook nog zo hard snurkt, dat het lijkt alsof de hut instort, is de onrust op het ‘lager’ compleet. Zaklampen flitsen aan, op zoek naar de boosdoener 😉 Uiteindelijk valt iedereen in slaap. Maar de nacht is kort, want om 06.00 uur beginnen de eerste deelnemers alweer in hun tas te rommelen. Daarbij besprekend dat sommige zaken, zoals de aanwezigheid van slechts één wasbak, toch wel raar zijn 😉

Na het ruige landschap van de afgelopen dagen zullen de komende dagen in het teken staan van lieflijke almweiden en sprookjesachtige plekjes. De afwisseling wordt zeer positief ontvangen. Iedereen geniet van de prachtige uitzichten en het feit dat je op deze eenvoudige paden ook tijdens het lopen om je heen kunt kijken. De relatief vlakke etappe van vanmorgen kent een taaie klim van circa 200 hoogtemeters naar de Tierser Alpl Hütte, die ons allemaal het zweet op het voorhoofd bezorgd. Eenmaal aan een lekkere pasta is het ook weer gauw vergeten.

We bevinden ons inmiddels in het Naturpark Schlern – Rosengarten. Het laatste deel van vandaag gaat nog door een stukje ruig terrein. Via de Molignonpas bereiken we de Grasleitenhütte, waar ik deze zomer al vaker was. Maar nog nooit met alleen mannen, wat voor de ‘hüttenwirten’ reden is om met z’n allen een schnaps te drinken 🙂

Dan breekt de laatste dag van deze tocht alweer aan. Wat gaat de tijd toch snel, als je plezier hebt! De klim door het Bärenloch is een taaie. Maar wat een prachtige omgeving!

We kiezen voor de kortste weg terug (overigens volledig onterecht de ‘kinderroute’ genoemd ;-)), zodat de geblesseerde deelnemer alsnog kan aanhaken en we gezamenlijk deze tocht tot een goed einde kunnen brengen. Achter de Tierser Alpl Hütte klimmen we over de Forcella Denti di Terrarossa naar de Seiseralm.

Even later wordt de groep herenigd en volgt een almwandeling naar de Mont Sëuc. Daarbij krijgen we nog een laatste schitterend zicht op de verschillende gebieden, waarin we hebben gelopen. Op de Mont Sëuc nemen we de gondel, die ons terugbrengt naar St. Ulrich.

Wat rest is een gezellige Tiroler avond in het hotel, een mooie herinnering en veel inspiratie voor een volgende tocht!

Met het gezin door Naturpark Schlern Rosengarten

Wat ben ik een bofkont?! Voor de tweede keer deze zomer mag ik in de wonderschone Dolomieten gidsen. Dit keer begeleid ik, in opdracht van Tirol Outdoor Experience, twee gezinnen. Met vijf kinderen, vier ouders en ik beginnen we aan een vierdaagse huttentocht in het prachtige Naturpark Schlern Rosengarten.

De tocht begint bij het Naturparkhaus, vanwaar we door het mooie Tschamintal omhoog lopen naar de Grasleitenhütte. Een flinke klim, zeker voor een eerste dag. Door niet te verklaren oorzaken krijgt één van de ouders last van zulke heftige spierkrampen, dat ze het ene been niet meer voor het andere kan zetten. Tot groot verdriet van ons allemaal neemt ze het moedige besluit om terug te gaan naar het dal. Een tegemoetkomende wandelaar is bereid haar naar beneden te vergezellen. Aangeslagen door deze tegenslag vervolgen we onze weg. Het is voor mij (als gids) de eerste keer, dat ik iemand moet achterlaten. Maar ‘tjongejonge’ wat voelt dat slecht!

De klim is zwaar, maar de omgeving is schitterend en biedt voldoende afleiding. Toch is de blijheid groot als we de vlag zien, want “daar is de hut”, aldus de gids. Bij de vlag aangekomen blijkt de hut daar nog een klein stukje achter te liggen?! Sorry, maar ik had toch gezegd dat “je de hut kunt zien bij de vlag” 😉
                          De vlag in de verte, foto genomen vanaf de hut 🙂

Op de Grasleitenhütte worden we, zoals altijd, hartelijk ontvangen door de ‘hüttenwirt” en zijn vrouw. Na een eerste drankje op het nog zonnige terras komt UNO op tafel en wordt er fanatiek gespeeld. Schijnbaar hoort ‘stiekem bij elkaar op de kaarten kijken’ erbij, want anderen weten soms beter wat ik moet opgooien dan ik zelf. De jongste van het stel presteert het zelfs om drie medespelers te adviseren wat ze moeten opgooien om iemand, die bijna wint, te dwarsbomen?! Als ’s avonds het voorspelde onweer losbarst is de huttenbeleving compleet.

Na een goede nacht en een lekker ontbijt vertrekken we richting de Molignonpas. Met links van ons de Grasleitenspitzen, voor ons de Antermoiakogel en rechts de Grasleitenpas bevinden we ons in een soort natuurlijk amfitheater. Het maanachtige landschap maakt dit prachtige plaatje compleet.

De klim naar de Molignonpas is pittig, maar de beloning als we boven komen is de moeite meer dan waard. Wat een panorama! We drinken en snaaien wat, maar genieten vooral van de prachtige uitzichten. Nu komt het spannendste deel, de afdaling met gezekerde passage naar de Tierser Alpl Hütte. Waar tegemoetkomende wandelaars de passage met een beetje angst bekijken en vragen hoe moeilijk het is, lopen de kids als steenbokken langs de kabel naar beneden. “Eigenlijk is die kabel helemaal niet nodig”, aldus één van de steenbokjes.

Op het terras van de hut genieten we van het prachtige weer en de welbekende lekkernijen. Het is lastig om weer in de benen te komen, maar we moeten nog wel verder; het Schlernhaus is onze overnachtingsplek. Met een volle buik valt het bergop lopen niet mee, vooral als de klim net iets langer duurt dan verwacht. Er klinkt wat gepiep en gekraak, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Over de mooie Schlern Hoogvlakte, met uitzicht op de Seiseralm, lopen we naar de hut. We kunnen ‘m in de verte al zien liggen, maar of dat nou een voordeel is?!

Als we vlakbij de hut zijn lijkt het te betrekken en ziet het er naar uit, dat we een onweersbuitje gaan krijgen. Gelukkig valt het mee en kunnen we de boven de hut gelegen Monte Pez beklimmen. Wat is deze berg een mooi uitzichtpunt!

Na het verorberen van het heerlijke keuzemenu worden er verschillende spelletjes gespeeld, zoals Yatzee, UNO en Mexicaantje (een dobbelspel, waarbij je elkaar moet ‘afmaken’). Niet te lang, want het bedje lonkt.

De afdaling naar de sprookjesachtige Sesselschwaige is mooi en gaat lekker soepel. De kinderen rennen vooruit en zitten al lang en breed op het terras als de volwassenen arriveren. Die genieten even later van een lekkere cappuccino met verse melk en de lekkerste ‘apfelstrudel’ ooit. Wat zijn er toch mooie plekjes op deze aarde. En je kan hier nog overnachten ook. Wellicht een volgende keer, ons doel voor vandaag is de Tschafonhütte.

De ‘Knuppelsteig’ zorgt voor de nodige oh’s en ah’s; het is er ook prachtig. Wel zijn we aan het einde ervan blij dat de afdaling over de keien en houten vlonders voorbij is. De vreugde is echter van korte duur, want nu komt de taaie klim naar de Tschafonhütte. Het venijn zit vandaag duidelijk in de staart. Op dag drie van zo’n tocht zorgt dat natuurlijk voor wat gezucht en gesteun, maar de kinderen helpen elkaar door deze moeilijke tijd heen. Complimenten daarvoor!

De Tschafonhütte is echt wat bijzonders. Om een paar dingen te noemen:
– Je doucht in een schuur, achter een halve klapdeur, nagenoeg in de open lucht
met een schitterend uitzicht.
– Als je naar de wc gaat, kijk je zo de stal in, waar twee koeien je achteloos
aanstaren.
– Ze hebben een eigen biologische groente- en kruidentuin. Bijna alles, dat
geserveerd wordt verbouwen ze zelf. En dat proef je!

De laatste dag is het feest. Niet omdat de tocht bijna voorbij is, zeker niet, maar omdat de jongste deelnemer die dag zeven jaar jong wordt. Met z’n allen zingen we hem wakker, waarna hij van zijn familie een kado krijgt. Zijn oudere broer heeft de hele tocht met dit kado in zijn rugzak gelopen. Als dat geen broederliefde is?! Het ontbijt wordt opgesierd met een stukje taart. Daarna moeten we toch echt op pad voor het laatste stukje van deze tocht, de afdaling naar Tiers. Door het bos zijn we (te) snel beneden, waar we afscheid nemen van elkaar. “Het was een prachtige tocht, maar tekort!” aldus de kinderen.

PS
Hoe leuk is het als kinderen aan het einde van een tocht klagen dat de tocht te kort is en dat ze een volgende keer graag minimaal een dag langer willen lopen?!

HvO Querido op de Zugspitze

Vorig jaar had ik het voorrecht om, in opdracht van Tirol Outdoor Experience, met de mensen van HvO Querido^* een driedaagse huttentocht in het Stubaital te mogen maken. Dit jaar beklimmen we de Zugspitze, met bijna 3.000 m de hoogste berg van Duitsland. Onze route loopt door het Reintal, via de Bockhütte, de Reintalangerhütte en de Knorrhütte.
Net als de vorige keer hebben we in het voorjaar een trainingswandeling in de Kennemerduinen gemaakt. Waarschijnlijk was het slechte weer toen een voorbode voor onze tocht. We, de zes deelnemers met hun drie begeleiders (Maarten, Huib en Elly) en ik, treffen elkaar de avond voor de tocht in hotel Gungl Stubn in Untergrainau. Op het zonovergoten terras eten we een heerlijke cordon bleu met sla en friet. Daarna duiken we vroeg in bed, zodat we de volgende dag fris aan onze tocht kunnen beginnen.
De weersvooruitzichten zijn niet om over naar huis te schrijven, er wordt zelfs sneeuw op de Zugspitze voorspeld. Als we aan het ontbijt zitten begint het te regenen en ziet het er naar uit dat we dat de hele dag zullen houden. In onze regenpakken stappen we in de bus naar Garmisch Partenkirchen, waar we de laatste inkopen doen, om daarna door te rijden naar het skistadion met de wereldberoemde schans van het vier-schansen-toernooi skispringen op nieuwjaarsdag.
Na een laatste koffie begint daar de wandeling naar ons eerste overnachtingsadres, de Reintalangerhütte. Kort achter het skistadion lopen we door de Partnachklamm, een smalle kloof met hoge rotspartijen, waar het water met donder en geweld doorheen stroomt. Prachtig om dit natuurfenomeen te aanschouwen. Na de kloof vervolgen we onze weg over een breed grindpad langs de Partnach en door het Reintal. Ondanks het slechte weer, regen en dikke zeer laag hangende wolken, genieten we van de mooie natuur. Zeiknat komen we aan bij de Bockhütte, waar we ons opwarmen met een heerlijke erwtensoep met worst. Het is lekker warm in de hut en dus lastig om die te verlaten en de regen en kou weer in te moeten. Vanaf de Bockhütte wordt het pad wat smaller en krijgt de wandeling meer het karakter van een bergwandeling. Voor een aantal deelnemers best spannend, zeker als er een stroompje overgestoken moet worden door van steen op steen te stappen.
Aan het begin van de avond komen we veilig in de hut aan. Het is best druk in de hut, maar we vinden een lekker plekje in de hoek. De ‘hüttenwirt’ en zijn personeel zijn erg hartelijk en serveren ons een heerlijke spaghetti bolognese. Het is een enerverende dag geweest met veel nieuwe indrukken voor de deelnemers. Het wordt dan ook niet laat.
Traditiegetrouw gaat de ‘hüttenwirt’ de volgende ochtend op zijn accordeon spelend door de hut om iedereen te wekken. Blijft een leuke ervaring! Het ontbijtbuffet met yoghurt, vers fruit en roereieren valt in de smaak. Als we naar buiten kijken lijkt het weer iets beter te worden, het is in ieder geval droog. Helaas is dat van korte duur, eenmaal onderweg moet de regenkleding weer aan. We lopen langs de oorsprong van de Partnach en maken een stiltewandeling.
Daarna begint de taaie klim naar de Knorrhütte. Het is koud, het regent en het zicht is nul komma nul. De beklimming is zwaar en heeft een paar, voor de deelnemers, spannende passages. Ze vinden het heftig, maar doen het geweldig. Eenmaal in de hut kijken we terug op een zware tocht, die veel emoties heeft losgemaakt.
Sneeuw?! Het is augustus en we zitten slechts op 2.050 m?! Op de tafels van het terras van de hut ligt de volgende ochtend 2 cm sneeuw.
Gelukkig is het droog en klaart het af en toe op, zodat we een beetje uitzicht hebben. Onderweg naar de Sonn Alpin gondel lijkt het soms wel een poolexpeditie. We lopen door een 20 cm dikke laag verse sneeuw, het knispert en kraakt onder je schoenen.



De laatste 400 hoogtemeters overbruggen we met de gondel en dan staan we op de Zugspitze. Helaas is het weer dicht getrokken en kunnen we niet genieten van het mooie panorama. Toch is de voldoening groot, wat een prestatie! Met twee deelnemers en twee begeleiders beklim ik het allerlaatste stukje naar het kruis. Een mooie, maar voor de deelnemers wel erg spannende onderneming. Ze zijn dan ook blij als we weer bij de anderen op het plateau staan.

De ‘zahnradbahn’ brengt ons terug naar Grainau, van waar we onze driedaagse tocht afsluiten met een mooie wandeling door het dal. De zon is gaan schijnen, waardoor we een mooi uitzicht hebben op de Alpspitze en het Zugspitzemassief. Ook vanavond kunnen we op het terras van de Gungl Stubn eten, ditmaal kiest de ene helft schnitzel met sla en gebakken aardappels en de andere helft kip met sla en gebakken aardappels.

Na het eten evalueren we de reis, wat de nodige emoties losmaakt. Samengevat vinden de deelnemers de tocht zwaar, maar geweldig! Iedereen is ontzettend trots op zijn of haar prestatie. Maar bovenal heerst een gevoel van saamhorigheid, verbondenheid en trots zijn op elkaar. Waar we deze reis op papier begonnen als een groep met zes deelnemers, drie begeleiders en één gids eindigen we deze reis als een groep vrienden, die samen een onvergetelijke ervaring hebben beleefd en een ongelofelijke prestatie hebben geleverd!
En ik? Naast een gevoel van trots op de deelnemers en begeleiders voel ik me met ze verbonden en ben ik ontzettend dankbaar, dat ik deel mocht uitmaken van deze geweldige groep mensen!
^* HvO Querido is in 2010 ontstaan uit een fusie tussen HvO (Hulp voor Onbehuisden) en de prof. Dr. A Querido Stichting, respectievelijk maatschappelijke opvang en geestelijke gezondheidszorg. Zij bieden ondersteuning, begeleiding en zorg aan mensen die zelf opnieuw de regie over hun eigen leven willen krijgen. Bijvoorbeeld aan mensen die het moeilijk vinden om zelfstandig te wonen, dak- of thuisloos zijn of andere maatschappelijke of psychosociale of psychiatrische problemen hebben.

Bella Italia

Italië … het land van pizza, pasta, ijs en cappuccino. Ik ben in dé bergen van Südtirol (of zoals de Italianen het graag noemen Alto Adige), de Dolomieten, en verblijf in verschillende bijzondere berghutten. Voor mij dus geen pizza, maar ‘spiegeleier mit speck und bratkartoffeln’ en geen ijs maar ‘sachertorte’ of ‘apfelstrudel’. Ik ben hier om voor Tirol Outdoor Experience een achtdaagse huttentocht door een bijzonder mooi deel van de Dolomieten te gidsen. Deze tocht gaat door het schitterende Naturpark Schlern-Rosengarten met een uitstapje naar de Langkofelgroep.

We, de deelnemers en ik, ontmoeten elkaar in de tuin van Hotel Weißlahnbad in St. Zyprian. Daar begint onze achtdaagse tocht met een korte wandeling van ongeveer drie uur naar de Hofer Alpl, ons eerste overnachtingsadres. Na een taaie klim van anderhalve uur bereiken we de Tschafonhütte. Omdat we laat van start zijn gegaan en er sprake is van kans op (warmte)onweer gunnen we onszelf alleen tijd om een slokje water en een energiereepje te nemen, voordat we beginnen aan de lange afdaling richting de Hofer Alpl. Mooi op tijd voor het eten komen we bij deze gezellige familiehut aan, waar we ’s avonds getuige zijn van een geweldig schouwspel. Onder in het dal is een vuurwerkshow gaande, terwijl daarboven het onweer met vooral veel bliksem losbarst.

Het onweer blijkt een voorbode van het koufront, waar we de volgende dag mee te maken krijgen. Als we de hut uitstappen begint het zachtjes te regenen. De gastvrouw van de Hofer Alpl probeert ons gerust te stellen door te zeggen, dat het niet gaat onweren als het zachtjes regent?! Ik denk daar anders over en heb mijn plan voor vandaag klaar. Met het onweer op veilige afstand om ons heen, maar in de stromende regen lopen we de mooie Knuppelsteig omhoog en bereiken we als verzopen katjes de gezellige Sessel Schwaige. Daar warmen we ons op met een warme choco, omdat er geen koffie is om de beroemde cappuccino met verse melk te maken.

Als het weer iets opklaart en we een beetje opgewarmd zijn, trekken we onze natte kloffie weer aan en gaan we op weg naar het Schlernhaus. Als we vlakbij de Moaralm zijn begint het weer te regenen, maar we lopen door. Even later meldt ook het onweer zich weer. Gelukkig zijn we vlakbij het Schlernhaus, waar we kunnen schuilen voor het barre weer, ons kunnen opwarmen en de inwendige mens kunnen verzorgen.

Vanaf het Schlernhaus is het nog twee uur lopen naar de Tierser Alpl Hütte, maar zover komen we vandaag niet. In het Schlernhaus besluit ik vanwege het slechte weer, dat we niet verder gaan. Twee uur in dit weer over de Schlern hoogvlakte lopen is gekkenwerk. Zoals een oud mannetje in de Sessel Schwaige het vanmorgen zei: je bent overgeleverd aan de weergoden. Dat risico wil ik niet lopen! Na kort overleg met Nederland (lees Arres) is het geregeld; we slapen vannacht in het Schlernhaus en lopen morgen de extra twee uur van het Schlernhaus naar de Tierser Alpl Hütte. Dat betekent een dagtocht van acht uur. Gelukkig werkt het team van het Schlernhaus mee en kunnen we vroeg ontbijten, zodat we op tijd kunnen vertrekken. ’s Avonds begint het weer op te klaren en kunnen we zelfs nog de boven het Schlernhaus gelegen Monte Pez beklimmen en foto’s maken van het Schlernhaus met op de achtergrond de Rosengarten.

De opklaringen zetten in de nacht echter niet door. De volgende ochtend is het bewolkt, winderig en guur. Het wordt een echte overgangsdag met af en toe nog wat spatters. We lopen mooi op schema, genieten onderweg van het uitzicht op de Seiseralm en gunnen onszelf de tijd om een ‘break’ te nemen in de supermoderne Tierser Alpl Hütte.

Daarna gaan we snel verder richting Plattkofelhütte. Ondanks de wolken hebben we richting het zuiden een mooi uitzicht op de Rosengarten, waar we later deze week zullen lopen. In de Plattkofelhütte serveren ze een heerlijke yoghurt met verse bosvruchten. Ook de ‘spiegeleier mit speck und bratkartoffeln’ smaken ons goed. Met een volle buik vervolgen we onze weg.

Ons doel is de bijzondere tweepersoons gondel, die ons vanaf de Sellapas naar de Toni Demetz Hütte brengt. In deze gondel sta je achter elkaar, waarbij de regels omtrent persoonlijke/intieme ruimte met handen en voeten worden getreden. Je stapt na elkaar, van achterin, de gondel in, waarbij de tweede instapper zo’n harde duw krijgt dat deze de eerste instapper tegen de voorruit van gondel plet. Het uitstappen gaat al even soepel 😉

Vanaf de Toni Demetz Hütte wacht ons de spectaculaire zig-zag-afdaling naar de Langkofelhütte met rechts van ons de Langkofel en links van ons de Plattkofel. De vlak boven onze hoofd hangende dikke wolken met daaronder het zonnige dal maken het bijzondere plaatje compleet. Als hij hoort van onze lange tocht worden we op het terras van de Langkofelhütte door de hüttenwirt getrakteerd op een heerlijke schnaps.

Vandaag volgt de oversteek naar de Rosengarten. Via een mooi paadje door een sprookjesachtig terrein met bomen en grote rotsblokken passeren we de Plattkofelhütte.
Na een korte, maar straffe afdaling is het tijd om nog wat te eten in de Rifugio Micheluzzi in het Val Duron, voordat we aan de klim naar de Rifugio Antermoia beginnen. De klim begint steil, vlakt dan wat af en wordt vervolgens weer wat steiler, waarbij het laatste deel zigzaggend door het gruis gaat. Het achter de hut gelegen Antermoia meer is schitterend en nodigt uit om je mooiste foto ooit te maken.


Wat is de Rosengarten mooi! De komende dagen zullen we het gebied doorkruisen en vanaf alle kanten te zien krijgen. Het wordt een overweldigende ervaring. Zeker als we onderweg naar de Grasleitenpashütte op de Pas de Lausa oog in oog komen te staan met een grote kudde steenbokken. Maar ook het uitzicht op de Kesselkogel, met ruim 3.000 m de hoogste berg van de Rosengarten, is adembenemend.

We lunchen vandaag bij de Vajolethütte; heerlijke pasta met speciale saus van het huis voor de culinairen, ‘spiegeleier mit speck und bratkartoffeln’ voor de die-hards en superlekkere ‘sachertorte’ voor de lekkerbekken. Daarna volgt de ‘höhenweg’ naar de Rotwandhütte. Deze is lang, maar biedt een mooi panorama op de omliggende bergmassieven.

De volgende dag gaan we verder op deze ‘höhenweg’ richting de Kölnerhütte. Daar volgt het spannendste deel van de tocht. Met kabels en beugels gezekerde passages brengen ons bovenop het Tschagerjoch, waar we een spectaculair uitzicht hebben op de Rosengarten. De afdaling gaat soepel en voor we het weten, zitten we weer op het terras van de Vajolet Hütte te genieten van de eerder genoemde lekkernijen. Het is pas begin van de middag en we hoeven niet verder. Een pittig klimmetje naar de Gartlhütte wordt afgeraden door de hüttenwirt, vanwege de kans op onweer. Misschien maar goed, want de helft van de groep maakt van de gelegenheid gebruik om een middagdutje te doen.

Het onweer blijft uit, maar als we de volgende ochtend wakker worden regent het. De verwachting is dat het in de late namiddag opklaart, maar daarop wachten lijkt mij geen goed plan. Dus gaat voor de tweede keer deze tocht de regenoutfit aan. Gelukkig hoeven we niet ver, de Grasleitenhütte ligt op nog geen twee uur lopen. Daar aangekomen, door en door nat, is de hut nog vol met mensen, die nog niet zijn vertrokken. We vinden een plekje en drinken een cappuccino, wat moet je anders?! Als het na de middag opklaart lopen we met een deel van de groep nog een rondje. Althans, dat is de bedoeling. We komen echter niet verder dan de Molignonpas. In plaats van dat het weer verder opklaart komt de regen namelijk met bakken uit de lucht. We keren om en komen voor de tweede keer op dezelfde dag zeiknat bij de Grasleitenhütte aan 😦

Gelukkig is het de laatste dag van onze tocht weer droog en wordt de afdaling van twee uur door het Tschamin dal een mooie afsluiting van een schitterende tocht met een bijzondere groep mensen. Wat hebben we gelachen om de (te) platte humor en wat hebben we mooie gesprekken gevoerd. Allemaal in een sfeer, die iedereen de ruimte bood om zichzelf te zijn en zich kwetsbaar op te stellen. Bedankt daarvoor, het maakt mijn werk nog mooier dan het al is!

Een tweedaagse kennismaking met het bergwandelen

Stel je voor: je hoort van vrienden, die recentelijk voor het eerst (met een gids) in de bergen hebben gewandeld, dat bergwandelen ontzettend leuk is. Je bent lekker fysiek bezig en onderweg geniet je van de mooie natuur en de schitterende uitzichten. Dan wil je dat toch ook?! Zo kwam het, dat ik de afgelopen twee dagen een gezin heb laten kennismaken met het bergwandelen.

Op weg naar hun uiteindelijke vakantiebestemming maken ze een tussenstop in het mooie Zillertal, waar ze met mij twee dagtochten maken. We treffen elkaar aan de vooravond van de eerste wandeldag om te bespreken wat we de komende dag(en) gaan doen. Zoals altijd is het weer bepalend. En laat dat nou net roet in het eten gooien. Voor de eerste wandeldag wordt niet veel goeds verwacht, dichte bewolking (dus geen uitzichten) en regen 😦

Natuurlijk gaan we wel op pad. We lopen naar de Edelhütte, waar we ons opwarmen met een ‘heiße choco mit sahne’ en ons tegoed doen aan een heerlijke goulashsoep en kaiserschmarn. Als we bij de hut vertrekken moeten de regenjassen en -broeken er aan te pas komen. Eenmaal onderweg valt het mee en blijft het bij die ene bui. Koud is het wel. Gelukkig is de Filzenstadl open en staat de kachel aan. Onder het genot van een warme chocolademelk en een apfel/-topfenstrudel, alles natuurlijk met slagroom, stellen we vast dat het een leuke wandeling was, maar dat het toch wel erg jammer is dat we geen uitzichten hebben gehad.

Als dit je eerste kennismaking met bergwandelen is, dan valt dat niet mee. Zeker als het weer ’s avonds echt losbarst met regen en onweer en de voorspellingen voor de volgende dag wel beter zijn, maar nog steeds niet goed. Ingegeven door de weersvoorspelling, dat het de volgende dag ’s middags beter is dan ’s ochtends, treffen we elkaar om 10.00 uur. Eerst maar eens koffie en dan verder kijken 😦

We besluiten naar Hintertux te rijden en daar vanaf de Sommerbergalm, door het Weitental en langs de Schleier Wasserfall terug naar de parkeerplaats te lopen. De neerslag van gisterenavond en -nacht is hier als sneeuw gevallen. Ook onderweg naar het Tuxer Joch Haus krijgen we nog een sneeuwbui over ons heen. Blijft toch een bijzondere ervaring om middenin de zomer een sneeuwbui op je dak te krijgen! Wel leuk, want het biedt ook de mogelijkheid tot een sneeuwballengevecht met de gids als mikpunt 😉

Na een lekkere ‘würstl mit brot’ en natuurlijk een kaiserschmarn als toetje in het Tuxer Joch Haus begint de afdaling richting het Weitental. We zijn nog geen vijf minuten op pad of het eerste ‘murmeltier’ (bergmarmot) laat zich zien. Even verderop volgen er meer, waarvan sommige echt lijken te poseren voor een mooie foto.

Het weer laat zich vandaag van verschillende kanten zien. Er zijn momenten van zon (kort, maar toch), regen en sneeuw. Soms trekt het helemaal dicht en zien we geen hand voor ogen. Soms trekt het open en hebben we een schitterend uitzicht op de gletsjers van Hintertux.

De afdaling langs de Schleier Wasserfall gaat via een makkelijke gezekerde passage, leuk voor een eerste kennismaking. Onderaan de waterval is het door het vallende water en de wind, die daardoor ontstaat, koud. We vervolgen dan ook snel onze weg. Het laatste deel van de route gaat over een smal bospaadje. Hier passeren we een kleine kudde koeien, die op ons verzoek een minimaal stapje aan de kant doen, zodat wij er langs kunnen.

Als we terug bij de auto zijn is het inmiddels etenstijd. Een van buiten niet zo gezellig ogend restaurant blijkt eenmaal binnen toch een uitstekende keuze. Het ziet er ‘gemütlig’ uit, de bediening is vriendelijk, het eten is goed en de koffie is heerlijk. Gelukkig kunnen we nu terugkijken op een mooie wandeldag!

’s Avonds ontvang ik een app, dat de hele familie gaar en heerlijk rozig nageniet.

Sportief Kennemer College in zonnig Zillertal

Maar liefst 52 leerlingen hebben zich dit jaar ingeschreven voor de Multisportweek van het Kennemer College in het Zillertal. De reis wordt steeds populairder! Voor de volgende editie dreigt het uit te draaien op een loting. Wie wordt er ingeloot en mag deelnemen? en wie niet? Ook onder de docenten dringt het besef door dat dit wel een hele gave reis is. Het gebruik van steekpenningen door leraren, die graag mee willen, ligt op de loer. Logisch, want wie wil er nou niet canyoningen, raften, klimmen in een spectaculaire ‘hochseilgarten’ en gemsen en bergmarmotten zien tijdens een uitdagende bergwandeling in het mooie Hochgebirgs-Naturpark Zillertaler Alpen?! En dat alles dit jaar met heerlijk zonnig en warm weer.

De ‘hochseilgarten’ wordt door een aantal leerlingen als de mooiste ooit betiteld. Bijzonder is ie in ieder geval! Zo stap je na een aantal relatief standaard passages, op grote hoogte, in een kano om het volgende plateau te bereiken.
Vervolgens klim je via een klettersteig langs een waterval omhoog om daarna ‘door’ diezelfde waterval een abseil te maken.
           
Tot slot volgt een ‘Flying Fox’ met een lengte van 180 meter en een bijzondere landingsplek, waar je wordt opgevangen door één van de gidsen. Voor veel leerlingen is deze ‘hochseilgarten’ een spannend avontuur, voor een aantal zelfs grensverleggend.

Tijdens het raften zijn er dit jaar speciale bootjes voor de docenten. Bootjes, die net iets sneller omslaan dan een raftingboot. Tot grote hilariteit van de leerlingen gebeurt het tot twee keer toe. Door de deskundige begeleiding van de raftinggidsen lopen de in het wilde water dobberende docenten geen gevaar en worden ze door de leerlingen vakkundig, zoals door de gidsen in de ‘safety briefing’ vooraf verteld, in een raftingboot gehesen. Een mooi schouwspel! Jammer genoeg zijn er geen foto’s van 😉

Helaas is de Ahornspitz dit jaar onbereikbaar. Het sneeuwveld op weg naar de ‘Popbergschneid’ lijkt op de ijsbaan in Thialf, spekspiegel glad. Daardoor is het te gevaarlijk om de beklimming van deze vroegere trainingsberg van Peter Habeler* te doen. Gelukkig zijn er mooie alternatieven. Op een half uurtje lopen van de Edelhütte ligt een mooi uitkijkpunt. Een deel van de groep maakt deze wandeling en kijkt van bovenaf op een groot deel van het Zillertal. Met een flink aantal fanatieke leerlingen beklimmen we vanaf de Edelhütte het ‘Popbergnieder’.
Onderweg passeren we een paar spannende passages, waarbij we gebruik maken van de aanwezige staalkabels en -beugels. Boven aangekomen geniet een ieder van het mooie uitzicht en worden natuurlijk de nodige selfies gemaakt. Waar zouden we zijn zonder selfiestick?

In de jeugdherberg sluiten we de week in Tiroolse stijl af: ‘schnitzel mit pommes’. Niet aan te slepen, aldus de eigenaar van de jeugdherberg! Aansluitend stappen de leerlingen en docenten voldaan in de bus om door de ontzettend sympathieke en goedlachse buschauffeur Lloyd veilig naar Nederland te worden gebracht.

Terugkijkend op een fantastische week met een supergezellige groep leerlingen en docenten verheug ik me nu al op de volgende editie!

PS
Wil jij ook zo’n gave week (met jouw school, bedrijf, familie of vriendenclub) beleven? Kijk dan op de site van www.tiroloutdoor.nl voor de mogelijkheden.

* Peter Habeler beklom in 1978 met Reinhold Messner de Mount Everest. Zij waren de eersten, die dit deden zonder gebruik te maken van kunstmatige zuurstof. Peter Habeler is geboren en opgegroeid in Mayrhofen (im Zillertal), waar hij op 6/7 jarige leeftijd in zijn eentje de bergen ontdekte en tot op de dag van vandaag (op bijna 74 jarige leeftijd) nog altijd volop actief is in de bergsport.

 

Een horizon, een verhaal zonder einde!

Wat een jaar geleden begon met een leuke kennismaking tussen twee vreemden groeide uit tot een inspirerend project!

Ik ontmoet Richard van de Burgt op zijn kamer in het schoolgebouw van het Deltion College in Zwolle. Hij is in dienst van De Ambelt en begeleidt jongeren met een autisme spectrum stoornis bij het behalen van een diploma (o.a. HAVO en VWO). Daarbij werkt hij nauw samen met het lerarenteam van het Deltion College. Via een gemeenschappelijke vriend zijn wij met elkaar in contact gekomen. We vertellen elkaar wat we doen en besluiten om te onderzoeken of het mogelijk is een wandelreis te organiseren voor de leerlingen die hij begeleidt of begeleid heeft.

Onze motivatie om een wandelreis voor deze jongeren te organiseren heeft de volgende vier pijlers:
1. Opdoen van een onvergetelijke ervaring.
2. Bewust worden van je eigen mogelijkheden.
3. Behalen van overwinningen op jezelf.
4. Vergroten van je zelfredzaamheid en daarmee je gevoel van eigen waarde.

Een huttentocht in de bergen biedt deze mogelijkheden en voegt nog een dimensie toe, namelijk het samen onderweg zijn, het omgaan met elkaar, samen eten en slapen, elkaar helpen. We willen een reis creëren met aspecten, die (terug in Nederland) van pas komen in hun dagelijks leven!

Ruim een jaar later is het zover en is de wandelreis een feit. Mede dankzij de inzet van onze gemeenschappelijke vriend, die ervoor heeft gezorgd dat de volgende bedrijven uit Zwolle en omgeving middels sponsoring bijdragen aan de bekostiging van deze reis: Het Notarieel, Axxor, Lithos bouw en ontwikkeling, Schagen Groep, Boogaerdt Bedrijfsmakelaars, Lenferink schilders – afbouw en vastgoedonderhoud, De Ambelt, Silver Coast Group, Marktlink Fusies en Overnames, Interpolis, Rabobank, Jachtcenter Elburg, HekonValentijn company wear – promotionals, De Librije, Pento Audiologisch Centrum Zwolle en Rembrandt Fusies en Overnames.
Geweldig dat deze bedrijven bereid zijn ons project financieel te ondersteunen. Ontzettend veel dank daarvoor!

Naast de regionale bedrijven is ook Decathlon Apeldoorn bereid ons project te ondersteunen middels een mooie korting op de aan te schaffen materialen (o.a. rugzakken en wandelstokken), die op hun beurt weer bekostigd worden door het Gereformeerd Weeshuis Zwolle. Dank jullie wel!

Uiteindelijk vertrekken we met veertien personen naar het Stubaital om daar een driedaagse huttentocht te maken. De groep bestaat uit: elf (oud) leerlingen, Richard, Ilja (mijn vrouw, die graag bereid is in te vallen voor een collega van Richard) en ik. We worden door de schoonvader van Richard en diens zwager in (door Autobedrijf Oving gesponsorde) busjes van het Autismehuis Zwolle naar Eindhoven gebracht, van waar we naar Innsbruck vliegen. De bus brengt ons vervolgens naar ons hotel, Alpengasthof Bärenbad, in Neustift im Stubaital. Daar worden we hartelijk ontvangen door Claudia Falbesoner, de superaardige en behulpzame eigenaresse. Na een heerlijke ‘schnitzel mit pommes’ pakken we onze rugzak in en duiken we in bed. Morgen wacht de eerste etappe.

De eerste wandeldag gaat van de Mutterberger Alm via de Mutterberger See, waar we heerlijk in het zonnetje onze lunch nuttigen, naar de Dresdner Hütte. De tocht is door het aantal  te overbruggen hoogtemeters (circa 1.100) zwaar, zeker voor een eerste dag. Vooral de laatste klim van 200 hoogtemeters over een grindweg ‘hakt er in’. Als er daarna ook nog een sneeuwveld overgestoken moet worden wordt er een groot beroep gedaan op de mentaliteit van een ieder. Deze is bewonderenswaardig; iedereen heeft het zwaar, maar niemand klaagt. De jongeren helpen elkaar op de moeilijkere passages en uiteindelijk komen we allemaal veilig bij de hut aan. Tijd voor een welverdiend drankje.

De volgende dag is er geen ruimte om rustig in te lopen, vanaf de hut gaat het gelijk bergopwaarts. Via een paar spannende, soms met staalkabels gezekerde, passages bereiken we op een hoogte van bijna 2.700m het Beiljoch. Mooi om te zien hoe gedisciplineerd de jongeren de aanwijzingen opvolgen, hoe ze elkaar positief beïnvloeden en zo deze ‘anspruchsvolle’ beklimming zonder problemen tot een goed einde brengen.

Vanaf het Beiljoch hebben we een schitterend uitzicht op de Sulzenau Ferner (gletsjer) en het vervolg van onze route. De afdaling gaat soepel en al snel bereiken we de Sulzenau Hütte. Daar lunchen we om vervolgens een bezoek te brengen aan het schitterende Blaue Lacke.

De laatste wandeldag wacht ons de afdaling, via de Sulzenau Wasserfall en Sulzenau Alm, naar de Grawa Wasserfall. Halverwege komen we in de regen terecht, waardoor de route over rotsen, houten vlonders en boomwortels gevaarlijk glad wordt. Deze extra moeilijkheid vraagt opperste concentratie, een uitglijder is gauw gemaakt. Voor de jongeren echter geen enkel probleem, iedereen komt in z’n eigen tempo zonder te vallen veilig beneden. Een groot compliment hiervoor!

Zo komt een einde aan onze driedaagse huttentocht, maar nog niet aan onze reis. Op de vertrekdag maken we, op weg naar Innsbruck, nog een afdaling op de bijna drie kilometer lange zomerrodelbaan van Mieders. Met een mogelijke topsnelheid van ruim 40 km per uur razen de leerlingen één voor één de berg af het dal in.

Dan is het echt voorbij en rest de terugreis naar Nederland. Uit de reacties van de leerlingen blijkt dat iedereen een mooie en onvergetelijke ervaring rijker is. Ik ook! Wat ben ik ontzettend blij en dankbaar, dat ik deze tocht heb gemaakt. Super om mee te maken hoe de jongeren hun grenzen, in positieve zin, hebben verlegd. Ik ben heel erg trots op ze en hoop dat ze de opgedane ervaringen meenemen in hun dagelijks leven. Volgens mij zijn we geslaagd in de opzet van ons project en hebben we ons doel ruimschoots behaald. Tijd om na te genieten en vooruit te kijken naar een mogelijk vervolg!

Mijn eerste zomertocht van 2016

Of … was het de laatste tocht van mijn winterseizoen?

In mijn vorige blog schreef ik al dat ik begin mei in en rondom mijn “winterheimat” Lenggries zou gaan gidsen. Het zou mijn eerste zomerwandelreis voor 2016 worden. Nou, zomers was het maar ten dele!

In de week, voorafgaand aan de tocht, heeft het in de Alpen flink gesneeuwd. En in tegenstelling tot het gehele winterseizoen, nu ook in Lenggries. Het dorp is in de winter niet zo wit geweest als deze week. Tijdens mijn verkenningstocht op de Brauneck loop ik dan ook door een 30 cm diepe sneeuwlaag. “Dat belooft wat voor komende week?!” denk ik bij mezelf.

Voor mijn gasten, een gezin met twee kinderen (7 en 11 jaar) en een hond, wordt het een eerste echte kennismaking met het bergwandelen, nadat ze vorig jaar al een klein voorproefje in het Stubaital hebben gehad. Uitgerust met nieuwe wandelschoenen staan ze klaar voor het avontuur. Ze zijn benieuwd wat het zal worden en hoe de hond het zal doen.

Voor de eerste dag staat de Große Ahornboden, volgens velen het mooiste stukje van het Karwendelgebergte, op het programma. Onderweg naar het startpunt van de wandeling regent het flink. Maar eenmaal klaar voor vertrek klaart het langzaam op en gaan we – op een klein spatje na – droog op weg naar het uiteinde van het dal, de Enger Grund.
Het pad begint breed, maar al snel lopen we over een smal pad langs de Enger Bach. Nou ja pad, het is een spoor door de sneeuw waarin we soms tot aan onze knieën in wegzakken. Het laatste stukje stappen we van steen naar steen door het “bachbed”, de voeten blijven daarbij niet bij allemaal helemaal droog. Met zicht op de Dreizinken Spitze, de Grubenkar Spitze en de Spritzkar Spitze genieten we van ons meegebrachte broodje. Het is inmiddels volledig opgeklaard en de lucht is strak blauw. Dat is echter maar van korte duur. Als we na een half uurtje pauze aanvangen met de terugweg is het weer volledig bewolkt en neemt de kans op regen met de minuut toe. We redden het net niet om helemaal droog terug te komen bij de auto, maar het barst pas echt los als we onderweg naar huis zijn. Lucky us! We sluiten de dag af bij Café Schwarz met een heerlijke en welverdiende “kaffee mit kuchen”.

Vandaag maken we van de nood een deugd. Of – zoals een wijs man ooit zei – elk nadeel heb z’n voordeel. Als er dan toch zoveel sneeuw ligt, waarom dan geen sneeuwschoenwandeling maken?! Zo gezegd, zo gedaan! In het Rofangebergte is de laatste week een meter verse sneeuw gevallen, aldus de “huttenwirt” van de Erfurter Hütte. Daarvan ligt er nu nog zo’n halve meter. We zijn we de enige (sneeuwschoen)wandelaars, die op pad gaan.
Het sneeuwlandschap is onberoerd, zodat wij onze eigen sporen kunnen maken. Dat is zwaarder lopen, maar beduidend leuker dan over een gebaand pad. Hoewel het – jammer genoeg – bewolkt is en de uitzichten daardoor soms beperkt zijn is het schitterend om zo alleen in dit gebied onderweg te zijn. Met dank aan de hond zien we een bergmarmot en de kinderen zelfs nog een haas. Terug in de hut, na deze inspannende tocht, smaakt de Kaiserschmarn extra lekker. Als kers op de sneeuwtaart zien we vanuit de gondel een kudde gemzen, grazend op het lagere gedeelte van de skipiste, waar de sneeuw inmiddels is weg gedooid.

En dan wordt het (eindelijk) zomer. De zon schijnt en de temperatuur stijgt. We gaan bijtijds op pad voor de langste tocht van deze wandelreis. Van Lenggries lopen we via het Hirschtalsattel naar de Tegernsee, waarbij we eerst bijna 600 hoogtemeters klimmen om ze aan de andere kant van de bergkam vervolgens weer af te dalen.
Onderweg proberen we uit hoe het is om jager te zijn, maar eenmaal bij de Tegernsee zijn we stuk voor stuk blij dat we er zijn. Het was zwaar, maar zeker de moeite waard.
De terugweg naar Lenggries met de boot en trein heeft wat voeten in aarde. Het is “Fatertag” en dus zijn alle vaders uit München en omgeving met de trein naar de “Herzogliches Bräustüberl Tegernsee” gekomen om de hele dag bier te drinken. In mijn beleving overigens een mooie manier om vaderdag te vieren 😉 En nu moeten ook zij weer naar huis, met dezelfde trein als wij J Het zorgt voor een overvolle, maar gezellige en naar bier ruikende trein.

We sluiten deze reis af met een stralende dag op en rond de huisberg van Lenggries, de Brauneck. Na de zware tocht van gisteren doen we het vandaag rustig aan en nemen de gondel naar het bergstation. Daar aangekomen beginnen we de dag met een cappuccino, anders lukt het volgens mijn gasten niet om op pad te gaan. Heel vervelend 😉 op het terras in de zon genietend van de parapenters die met velen in de lucht boven ons hangen.
We lopen een klein rondje, waarbij we ook even proeven aan het spannendere werk van de smalle paadjes. De kinderen vinden dit gedeelte schitterend. Aan het einde van de middag hebben we nog tijd over om een afdaling te maken op de plaatselijke zomerrodelbaan. En om deze mooie wandelreis helemaal in stijl af te ronden eten we ’s avonds met z’n allen een heerlijke Oostenrijkse schnitzel.

Op mijn vraag hoe ze het vonden krijg ik van zowel de ouders als de kinderen het antwoord dat het erg leuk was en dat ze volgend jaar graag een ander gebied willen verkennen. En de hond? Die heeft het geweldig gehad en het supergoed gedaan. Lekker vrij rond gelopen, maar altijd wakend over de groep. Wat een heerlijk beest om mee op pad te hebben!